Iedereen draagt een verhaal, maar de meesten verbergen het achter een slappe glimlach en “ja, cva wel ze”-antwoorden.
Toch klopt er iets onder die oppervlakte – iets echts, iets dat gehoord wil worden. En toch spreken we het niet uit.
En waarom niet? Uit schaamte? Angst om niet serieus genomen te worden?
TABOEPRAAT is mijn manier om die stilte te doorbreken.
Om ruimte te maken voor wat we te vaak inslikken.
Om te tonen dat eerlijkheid geen zwakte is.
Blijf gerust hangen.
Kom luisteren.
Durf te voelen dat het oké is om niet oké te zijn.
En laat je vooral inspireren door de verhalen van lotgenoten, die ondanks hun struggles, ups & downs het beste uit hun leven proberen te halen.
Hey, ik ben Alexandra.
En ik heb altijd al véél gevoeld, al van mijn 10 jaar loop ik rond met fysieke pijn en een hoofd dat nooit stilstaat.
Ik weet nog dat ik als tiener luidkeels meezong met X!NK:
“Een brand, een vuur, diep in mijn hart…”
En dat vuur, dat voelde ik.
Ik wist alleen niet wat ik ermee moest.
Mijn hoofd draaide overuren, mijn lijf deed wat het wou en de dokters zeiden: “het zit in uw hoofd.” Op andere plekken hoorde ik dan: “ge moet ermee leren leven.”
Dus ja, ik probeerde te leven zoals “het hoort”.
Hard werken voor een masterdiploma, een fulltime job van 40u, een bloeiende onderneming, een fantastische partner, een toekomst waar ‘iedereen jaloers kon op zijn’.
Maar diep vanbinnen voelde ik vooral: is dit het nu?
Vandaag ben ik dertig. Getrouwd met Nick, dogmom van Thorvi en iemand met een lijf dat nog altijd z’n eigen zin doet (danku POTS, hypermobiliteit en heupdysplasie) en een hoofd dat nooit stilstaat (olé olé AuDHD).
Alleen… ik weet intussen beter.
Het zat nooit in mijn hoofd.
Het zat in de manier waarop we geleerd hebben te leven.
Altijd presteren.
Altijd “meer kunnen”.
Altijd doen alsof het allemaal wel gaat.
Ik zweeg en crashte op mijn 25 met een burn-out en sukkelde in een depressie. Mijn ‘komaan, volhouden’ had mij ingehaald.
Het lukte niet meer.
En net daar – in dat “niet meer kunnen” – begon ik mijn verhaal te delen op Instagram. Éen jaar later ontstond het idee voor Taboepraat.
Want… wat als we het daar nu eens wél over zouden hebben?
Over ziek zijn, rouwen, twijfelen, overleven.
Over de dagen waarop ge u sterk voordoet, maar vanbinnen gewoon even niet meer kunt.
We praten te weinig over die dingen. Of we praten er alleen over in het geniep, tussen twee zuchten door, met mensen die “het wel snappen”.
Ik wil het anders.
Ik wil het eerlijk, rommelig, en echt.
Omdat praten helpt.
Omdat kwetsbaarheid niet zwak is.
Omdat er niets mis is met anders zijn of met het leven op een manier die niet in ‘de boekskes’ past.
Taboepraat is voor mij geen project.
Het is een warme plek, een veilige haven voor al wie zich onbegrepen voelt.
Voor iedereen die bezig is met loslaten en helen.
Voor iedereen die klaar is voor: fuck de norm, wij doen het anders.
Sommige verhalen blijven te lang in stilte hangen.
Bij TABOEPRAAT krijgen ze een stem.
Hier praten we over wat pijn doet, schuurt, heelt of hoop geeft.
Over gewoon mens-zijn, in al zijn lagen.
Wil jij jouw verhaal delen? Stuur mij dan een berichtje en we maken er samen werk van!
